مظهر آيات خالق

دهم امام به حق هادي طريق نجات

بود علي نقي اصل رحمت و برکات‏

وجود او همه فيض است و منبع برکات

به جسم پاک و روان مقدسش صلوات‏

که اوست مظهر آيات خالق سبحان

امام مفترض الطاعة شهريار وجود

ولي ايزد منان عليم غيب و شهود

تجلي رخ او به ز جنت موعود

جلال و قدرش ظاهر چو احمد محمود

خداي گفته ثنايش به منطق قرآن

ابوالحسن بودش کنيت و علي نامش

فلک بود متحير ز جاه و اکرامش‏

بلال و بوذر و سلمان تراب اقدامش

هزار جان به فداي کمينه قدامش‏

خدا بود علي [1]  و اين علي است مظهر آن

چنين امام بود به ابن‏الرضا مشهور

طليعه‏ي رخ او جلوه‏گاه آيه‏ي نور

تجليات رخش مظهر خداي غفور

شوم فداش که آن مايه‏ي نشاط و سرور

دهد نجات مرا در صراط و در ميزان

ز دودمان نبي بهترين سليل بود

به سوي جنت حق او به ما دليل بود

غلام و چاکر او شخص جبرئيل بود

ولاء [2]  او به خدا بهترين سبيل بود

که شافع دو سرا هست و باعث رضوان

ايا ستوده امام و ولي با تکريم

که کردگار تو را خوانده واجب التعظيم‏

به خلق واسطه‏ي رحمتي ز لطف عميم

تو هم امامي و هم مظهر خداي عليم‏

که رحمت ازلي را ز حق تويي عنوان

چه خوانمت که ثناگوي تو خدا آمد

رسول جد تو و باب مرتضي آمد

بزرگ مادر تو زبدة النساء آمد++

تو با خدايي خدا کي ز تو جدا آمد

تويي ز نسل امامان و سرور خاصان [3]

اين شعر تتمه‏اي دارد که در مرثيه‏ها ذکر مي‏شود.

مدح حضرت امام علي النقي

مرحوم آيت‏الله غروي اصفهاني 

فتاد مرغ دلم ز آشيان در اين وادي

که هر کجا رود افتد به دام صيادي‏

به دانه‏اي در يک‏دانه مي‏دهد بر باد

نه گوش هوش و نه چشم بصير نقادي‏

چنان اسير هوا و هوس شدم که نماند

نه حال نغمه‏سرايي نه طبع وقادي‏

نه شمع انجمني تا که روشني بخشد

نه شاهدي که غم از دل برد به شيادي‏

دلا دل از همه برگير و خلوتي بپذير

مدار از همه عالم اميد امدادي‏

مگر ز قبله حاجات و کعبه مقصود

ملاذ حاضر و بادي علي‏ن الهادي‏

محيط کون و مکان نقطه‏ي بسيط وجود

مدار عالم امکان، مجرد و مادي‏

شها تو شاهد ميقات لي مع اللهي [1]

تو شمع جمع شبستان ملک ايجادي‏

صحيفه‏ي ملکوتي و نسخه‏ي لاهوت

ولي عرصه‏ي ناسوت بهر ارشادي‏

نه ممکني و نه واجب چو واحدي به مثل

که هم برون ز عدد هم قوام اعدادي‏

مقام باطن تو ذات قاب و قوسين است

به ظاهر ار چه در اين خاکدان اجسادي‏

کشيدي از متوکل شدايدي که به دهر

نديده ديده‏ي گردون ز هيچ شدادي‏

گهي به برکه درندگان گهي زندان

گهي به بزم مي و ساز باغي و عادي‏

تو شاه يکه‏سواران بزم توحيدي

اگر پياده‏روان در رکاب الحادي‏

ز سوز زهر و بلاهاي دهر جان تو سوخت

که بر طريقه‏ي آبا و رسم اجدادي [2] .

علي النقي سرو باغ تجرد، علي النقي ماه مهرآفرين را

بهار آمد آراست باغ زمين را

به نظاره آورد چرخ برين را

گل و سنبل و ارغوان و شقائق‏

خجل کرد نقش نگاران چين را

برآمد بنفشه چو گيسوي خوبان‏

که بوسد رخ لاله و ياسمين را

طرب بر دل بلبل آورد و قمري‏

شکنج از رخ لاله بگشود و چين را

زسوسن پديد آمد آن گل که حسنش‏

بياد آرد از لطف خلد برين را

پديد آيد آن ماه ز آفاق عصمت‏

که روشن کند ديده حور عين را

مشام جهان شد ز عطرش معطر

دهد رشک مشگ غزالان چين را

فلک بهر نظاره آورد بيرون‏

ز جيب افق زهره مه جبين را

عيان ساخت گنجينه سر سبحان‏

دهم گوهر پاک و در ثمين را

زحسنش سرايند مرغان عرشي‏

ثناي خداوند حسن آفرين را

ملائک پس از حمد و تسبيح ايزد

ستايند آن ماهروي مهين را

سلام و تحيات خاصان ايزد

مر آن دوحه‏ي خاتم المرسلين را

سلامي ز سرو و گل باغ رضوان‏

هم آن مشکبر طره عنبرين را

سلامي ز دلهاي پاکان عالم‏

مهين خسرو کشور ماء و طين را

سلامي باخلاص خاص محبان‏

علي النقي آن شه بي‏قرين را

همايون شه عالم جسم و جان را

فروزان مه شيعه پاک دين را

علي النقي حجت خاص ايزد

علي النقي رهبر متقين را

علي النقي بحر علم و کرامت‏

علي النقي آيت مستبين را

علي النقي ماه چرخ امامت 

علي النقي شاه مسند نشين را

علي الوجود است و سلطان خوبان‏

سفير است حق را امير است دين را

توان ديد زآئينه وي خدا را

گشا بر رخش ديده پاک بين را

جهان شد زگفتار او کام شيرين‏

چو بگشود لعل لب شکرين را

همي ريخت گنج گهرهاي عرفان‏

سليمان از او يافت نقش نگين را

ستايش از او در زيارات جامع‏

مقامات و اسرار اهل يقين را

در آن ذکر و تسبيح و تقديس جامع‏

شناسند ارباب علم اليقين را

از آن بحر مواج علم لدني‏

بيابند انهار ماء معين را

در آن باغ و گلزار اسرار سبحان‏

توان يافت نزهتگه عارفين را

از آن خوشترين نغمه‏ي آسماني‏

همي بشنوي وحي روح الامين را

بدان منطق عشق و مفتاح ايمان‏

گشودند درهاي خلد برين را

در آن جمع گرديده اوصاف پاکان‏

بسي راز نگشوده عقل زرين را

ز گنجينه سر حکمت بيانش 

ز لعل لب انگيخت در ثمين را

ده و چار معصوم پاکند و ز آنان‏

علي چار رکن و عمادند دين را

نخستين همي دان امير نکويان‏

شه لافتي ماه حبل المتين را

دوم شاه سجاد و داود جنت‏

علي النسب سيدالساجدين را

سوم شه علي بن موسي الرضا دان‏

امام الهدي قبله‏ي هفتمين را

چهارم علي النقي هادي دين‏

فروزنده‏ي شمع هدي مهتدين را

علي النقي سرو باغ تجرد

علي النقي ماه مهرآفرين را

«الهي» توسل بدان پاک دين جو

که جوئي ره وصل آن نازنين را

«الهي قمشه‏اي» 

ملاذ حاضر و بادي علي الهادي

فتاده مرغ دلم ز آشيان در اين وادي‏

که هر کجا رود افتد بدام صيادي‏

به دانه ‏اي در يکدانه مي‏دهد برباد

نه گوش هوش و نه چشم بصير نقادي‏

چنان اسير هوا و هوس شدم که نپرس‏

نه حال نغمه سرائي نه طبع وقادي‏

نه شمع انجمني تا که روشني بخشد

نه شاهدي که غم از دل برد بشيادي‏

دلا دل از همه برگير و خلوتي به پذير

مدار از همه عالم اميد امدادي‏

مگر ز قبله‏ي حاجات و کعبه‏ي مقصود

ملاذ حاضر و بادي علي الهادي‏

محيط کون و مکان نقطه‏ي بصير وجود

مدار عالم امکان مجرد و مادي‏

شها تو شاهد ميقات لي مع اللهي‏

تو شمع جمع شبستان ملک ايجادي‏

صحيفه‏ي ملکوتي و نسخه‏ي لاهوت‏

ولي عرصه‏ي ناسوت بهر ارشادي‏

نه ممکني و نه واجب چه واحدي بمثل‏

که هم برون ز عدد هم قوام اعدادي‏

مقام باطن ذات تو قاب قوسين است‏

بظاهر ار چه در اين خاکدان اجسادي‏

کشيدي از متوکل شدائدي که به دهر

نديده ديده‏ي گردون ز هيچ شدادي‏

گهي به برکه‏ي درندگان گهي زندان‏

گهي به بزم مي و ساغر باغي عادي‏

تو شاه يکه سواران دشت توحيدي‏

اگر پياده روان در رکاب الحادي 

ز سوز زهر و بلاهاي دهر جان تو سوخت‏

که بر طريقه‏ي آباء و رسم اجدادي‏

«کمپاني»